Kindergarten Cop

Klik op afbeelding voor filmtrailer

(Grazer & Reitman, 1990)

Voor het schrijven van een recensie heb ik een van mijn favoriete klassiekers gekozen: Kindergarten Cop uit 1990. In de hoofdrol als leerkracht is Arnold Schwarzenegger, wat natuurlijk zorgt voor veel grappige momenten. Hij was natuurlijk niet helemaal ervaren met het lesgeven aan kinderen, wat het analyseren van zijn rol als leerkracht heel interessant maakte! Ik heb de film al vele malen bekeken, maar nu probeerde ik zijn manier van lesgeven en activiteiten in een ander daglicht te zien. Niet langer keek ik alleen voor de grappige en emotionele momenten, maar ook voor zijn ontwikkeling als leerkracht. Het is al jarenlang een van mijn favoriete films door de afwisseling van humoristische, romantische en spannende scenes. Het heeft precies alles wat ik zoek in een film. Bovendien is het ook nog eens zo’n mooi voorbeeld van een ‘’90s’’ klassieker!

Ik ga ervanuit dat veel mensen de film wel kennen, maar toch zal ik een kleine beschrijving geven als introductie van deze recensie. Het verhaal gaat over John Kimble (Schwarzenegger), een politieagent die al jaren achter een befaamde drugsdealer aanzit. Deze Cullen Crisp glipt iedere keer door zijn vingers. Als Kimble op een dag de crimineel vindt blijkt dat zijn ex-vrouw de enige is die tegen hem kan getuigen. Dit is een gouden kans voor John Kimble om zijn rivaal te pakken. Het enige probleem: zijn vrouw is spoorloos verdwenen met haar jonge kind en drie miljoen dollar. Kimble kan maar een aanknopingspunt vinden voor haar locatie: een basisschool in Oregon. Kimble besluit samen met zijn partner undercover te gaan in de buurt van de basisschool. Hier neemt hij de rol aan van kleuterleerkracht, omdat hij ervan is overtuigd dat Crisp zijn zoon zich in die klas bevindt. Er ontstaan veel hilarische momenten, waarin hij probeert te wennen aan de rol van leerkracht en tegelijkertijd een crimineel probeert op te sporen.

Als rechercheur bij de politie is Kimble duidelijk niet gewend aan het omgaan met kleine kinderen. In het begin beseft hij niet dat kinderen nog geen basisbegrip hebben van regels en graag doen wat ze zélf leuk vinden. Zo ontstaat er een chaotische situatie als hij wegloopt om een kindje te helpen die haar spijkerpakje niet uitkrijgt.

(Grazer & Reitman, 1990)

Hij besluit om het maar op schreeuwen te gooien, maar dit werkt natuurlijk niet bij jonge kinderen. De kleuters moeten van schrik huilen. Vanaf dat moment beseft Kimble dat hij het anders aan moet pakken; je kan kinderen niet behandelen als criminelen. Aan het begin heeft hij dus niet veel begrepen van zijn rol als pedagoog. Er heerst eerst geen veilig klimaat.

(Grazer & Reitman, 1990)

Beseffende dat hij dingen toch echt moet gaan veranderen krijgt Kimble een briljant idee. Hij zet zijn tamme fret in als klassenmascotte! Op deze manier worden de leerlingen gemotiveerd om goed naar hem te luisteren. Hij gaat zijn nieuwe rol als pedagoog serieus oppakken. Vanaf nu stelt hij duidelijk welke regels gelden in zijn kleuterklas. Hij maakt slim gebruik van de fret als beloning: als kinderen goed hun best doen en luisteren, mogen zij voor een dag de fret hanteren. Dit werkt natuurlijk supergoed bij kleuters; ze voelen zich speciaal en willen zich dus graag inzetten voor hun nieuwe leraar.

Aan het begin van de les is een leerkracht voornamelijk ook presentator. Hij heeft de regie, regisseert en registreert het leerproces. Een belangrijk onderdeel hiervan is het begin van de les of de dag. Hij loopt bijvoorbeeld even rond om kinderen te adresseren en wil graag contact met de groep. Op de school waar John Kimble werkt openen ze met ‘’Goodmorning mister Kimble!’’ als een teken van respect. Dit heeft hij er meteen goed inzitten en hij begroet de klas met enthousiasme. De film speelt zich af in Oregon in de Verenigde Staten. Hier beginnen veel openbare scholen met het loyaliteit beloven aan de Amerikaanse vlag, zo ook de kleuters van John Kimble. Ze weten dus heel goed de regels van de leerkrachten en de school. Ik vind zeker dat hij het niet slecht doet als presentator!

(Grazer & Reitman, 1990)

Er zijn verschillende momenten te noemen waarbij John Kimble goed de rol van pedagoog op zich neemt tijdens het lesgeven. Hij wil ervoor zorgen dat er in zijn kleuterklas een veilig leerklimaat heerst en iedereen zich op zijn gemak voelt. Zo spreekt hij de andere kinderen aan die het stille jongetje van de klas ‘’poopohead’’noemen. Dat soort opmerkingen worden bij hem niet getolereerd. Hij bekommert zich ook meteen om dit jongetje; het wordt al snel duidelijk dat hij problemen thuis heeft en zich daarom zo terugtrekt. Hij wil niet alleen een veilig klimaat in de klas, maar ook een veilige omgeving voor de kinderen thuis.
Hij probeert contact te krijgen met de moeder van de jongen, maar stuit op verschillende problemen in de communicatie. Na een aantal keer proberen komt hij achter de problemen die bij hun thuis heersen. De vader mishandelt zijn vrouw en kind. John neemt dit heel persoonlijk op en gaat de confrontatie met de vader aan na schooltijd. Ondanks dat dit natuurlijk niet de goede wijze is, is de hele school onder de indruk van zijn acties. Hij laat hiermee zien een betrokken, geëngageerde leerkracht te zijn.

‘’Stop whining! You kids are soft. You like discipline.
No more complaining. Nothing.’’
(Grazer & Reitman, 1990)

Aan de rol van didacticus kan Kimble zeker nog wat leren. Hij komt natuurlijk uit een ontzettende strenge omgeving bij de politie en neemt deze ervaring mee op de werkvloer. Zo is er tijdens zijn lessen, die niet veel in beeld waren, weinig ruimte voor persoonlijke ontwikkeling op een eigen tempo. Hij start een haast militaire training, waarbij er veel regels duidelijk worden gemaakt en deze streng worden nageleefd. Hij geeft veel bewegingsonderwijs en drilt de kinderen met behulp van een fluitje. De kleuters krijgen verschillende commando’s aangeleerd voor het geval er gevaar dreigt (zoals bijvoorbeeld het verschijnen van een beruchte drugsbaron) en op het eind blijken deze commando’s enorm handig. John Kimble zijn rivaal heeft hen gevonden en probeert zijn zoon, Dominic, te kidnappen uit de school. De kinderen identificeren hem meteen als een vreemdeling, wat Kimble de kans geeft om Crisp op heterdaad te betrappen.

Daarentegen houdt de rol van didacticus ook in dat de leerkracht zijn leerlingen activeert en motiveert om tot leren te komen. Zijn manier van lesgeven mag dan iets controversieel zijn: de kinderen zijn zeker wel gemotiveerd! Hij blijkt de leukste leerkracht te zijn die ze ooit hebben gehad. Aan het eind van het verhaal zijn ze dolgelukkig dat hij terug is.

Eind goed al goed: John Kimble redt de jonge Dominic uit de handen van zijn criminele vader en rekent voorgoed af met zijn aartsrivaal. Niet alleen heeft hij praktisch dus zijn levensmissie volbracht aan het eind van de film, hij houdt er nog een fantastische familie aan over ook! De film heeft ontzettend leuke romantische scenes tussen Kimble en de moeder van Dominic, al hoef ik natuurlijk voor het vak pedagogiek deze niet te analyseren! Mocht er ooit een vak ontstaan die betrekking heeft op het analyseren van romantiek, wil ik me daar graag voor opgeven.

De rol van leerkracht werd letterlijk in Kimble zijn schoot geworpen en hij heeft zich hier goed mee weten te redden. Helaas kwamen niet alle rollen van de leerkracht aan bod, mede omdat het verhaal natuurlijk draait om zijn politietaken. Desalniettemin heb ik er een paar leuke scenes uit kunnen halen die betrekking hadden tot de beroepsrollen van een leerkracht.